Αλήθεια, ξεπερνιέται ποτέ η απώλεια της μάνας σου; Φεύγει ποτέ αυτός ο πόνος; Σταματάς ποτέ να την σκέφτεσαι, να την αναζητάς, να νομίζεις ότι άκουσες τη φωνή της (ή και να την ακούς); Ο καθένας έχει τη δική του απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα και είναι γεγονός, ότι μόνο όποιος έχει βιώσει αυτόν το χαμό μπορεί να απαντήσει.

Είναι λάθος τελικά αυτό που λένε ότι τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους όταν είναι μικρά. Όσο μεγαλώνουμε, μάλλον τους χρειαζόμαστε περισσότερο. Ίσως γιατί το ηλικιακό χάσμα δείχνει μικρότερο, ίσως γιατί όταν υπάρχει κάποιος δικός μας άνθρωπος που είναι μεγαλύτερος από εμάς, η αίσθηση ότι μεγαλώνουμε ησυχάζει μέσα μας. Όταν έχουν φύγει και οι δυο γονείς από τη ζωή, ξαφνικά δεν είσαι πια το παιδί κανενός... Πόσο πονάει αυτή η σκέψη…

Μάνα, μητέρα, μαμά… Τόσα βιβλία και τόσα ποιήματα για εκείνη... Πόσα μπορεί να καταφέρει... και βουνά να κινήσει η θέλησή της και η αγάπη της για το παιδί της. Η Μάνα είναι μάνα για όλα τα πλάσματα του πλανήτη και όχι μόνο για τους ανθρώπους. Έχει το μητρικό ένστικτο, που την οδηγεί και την κάνει τόσο πολύτιμη και ξεχωριστή...

Έφυγε η Μάνα... Ποιος άλλος θα σε αγαπήσει, θα σε πονέσει και θα σε νοιαστεί όπως εκείνη; Και με τον πόνο του αποχωρισμού, γεννιούνται και διάφορες σκέψεις... Μανούλα μου ήσουν ευτυχισμένη; Εσύ ήσουν τόσο περήφανη για την κόρη σου, πόσο με καμάρωνες, πόσο πολύ με αγαπούσες κι εμένα και τα παιδιά μου… και δεν έχανες την ευκαιρία να το λες και να το δείχνεις συνέχεια. Εγώ όμως, ήμουν καλή κόρη; Ήμουν δίπλα σου όταν το ήθελες; Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,  εκεί που με αγκάλιαζες και σε αγκάλιαζα, που άκουγα τη φωνή σου στο τηλέφωνο… και να ξαναζούσα μαζί σου όμορφες στιγμές!

Κι όμως, τα χρόνια περνούν και η Μαμά δεν είναι πια μαζί σου... Πόνος απερίγραπτος, ένα κενό που δεν γεμίζει με κανέναν. Απώλεια μεγάλη, η μεγαλύτερη μετά την απώλεια ενός παιδιού. Έφυγε το στήριγμα, η παρηγοριά, η φίλη, η σύμβουλος και εξομολόγος, η οικογένεια ολόκληρη... Δεν υπάρχουν λόγια...τι να πεις...; Μοιραστήκαμε τόσες χαρές, γέλια, κλάματα και όλων των ειδών τα συναισθήματα… Οι αναμνήσεις είναι θησαυρός… πλημμυρίζουν το μυαλό μου διαρκώς.

Πέρασαν ήδη 11 χρόνια και όμως… κάποιες στιγμές είναι σαν να έφυγες μόλις χτες.

Σου μιλάω ακόμα σε άσχετες στιγμές, ακόμα και περπατώντας στο δρόμο, μοιάζοντας με εκείνες τις «πειραγμένες» που μονολογούν κάνοντας διάλογο. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν με ακούς. Θα το ήθελα πολύ όμως. Δεν ξέρω αν με βλέπεις, αν με νιώθεις, αν με αισθάνεσαι, όμως εγώ τα κάνω και τα τρία. Η ανάγκη με σπρώχνει… Επειδή μου λείπεις. Έτσι θεωρώ ότι είσαι ακόμα κάπου εδώ γύρω.

Ακόμα ζητάω τη συμβουλή σου, τη βοήθειά σου… φωνάζω «αχ ρε μαμά», όπως τότε. Όπως πάντοτε. Ίσως γιατί αυτό μου δίνει το δικαίωμα να λέω ακόμα τη λέξη «μαμά» που δεν μου αναλογεί πια. Παρηγοριέμαι κάπως, όταν την ακούω από τα παιδιά μου, αισθάνομαι και εγώ όπως αισθανόσουν εσύ – εκεί συναντιόμαστε μανούλα μου – αλλά δεν είναι το ίδιο.

Μου λείπεις μαμά!

Ξέρω ότι κάθε χρόνος που περνάει με φέρνει ακόμα πιο κοντά σου, αλλά δεν είναι παρηγοριά αυτό. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω Εσένα! Σου μοιάζω όλο και περισσότερο, ενώ αντιγράφω πλέον λέξεις σου, κινήσεις σου, αντιδράσεις σου, χωρίς να το καταλαβαίνω, χωρίς να το πολυσκέφτομαι.

Φοράω το ταμπά παλτό με το μπλε στο γιακά και στα μανίκια. Ξέρεις πιο. Εκείνο που ήταν δικό μου, το είχα βαρεθεί, το έδωσα σε σένα που σου άρεσε. Εσύ δεν υπάρχεις πια να το φορέσεις, και ξαναγύρισε σε μένα. Για κάποιο λόγο η μυρωδιά σου το έχει διαπεράσει. Απορρυπαντικά και μαλακτικά δεν μπορούν να τη βγάλουν…

Σε χρειάζομαι όσο ποτέ κι εσύ δεν είσαι πουθενά. Θα ήθελα τόσο πολύ να ήσουν εδώ μανούλα μου! Ας ήσουν εδώ, κι ας μην σε χρειαζόμουν ποτέ.

Σε αναζητώ παντού… και σε ψάχνω, όσος καιρός κι αν έχει περάσει που έχεις φύγει…

Ψάχνω παλιά γραπτά μηνύματα, γράμματα, κάρτες.

Ψάχνω παλιά φωτογραφικά άλμπουμ, φωτογραφίες μας, παλιές σχολικές φωτογραφίες.

Ψάχνω στα πράγματά σου.

Ψάχνω στις αναμνήσεις παλιών φίλων, στις αναμνήσεις των μαθητών του σχολείου μας.

Σε βρίσκω στις λέξεις των αγαπημένων σου τραγουδιών, σε παλιές αγαπημένες σου κινηματογραφικές ταινίες, στις συζητήσεις με τους αγαπημένους σου συγγενείς, φίλους, παλιούς μαθητές… αλλά και στον καθρέφτη τώρα πια…

Τελικά δεν χρειάζεται να ψάχνω μακριά για να σε βρω. Είσαι πάντα εδώ μανούλα μου, στην καρδιά και στο μυαλό μου. Είμαι η κόρη σου και αυτό σημαίνει ότι ένα κομμάτι σου είναι πάντα μαζί μου!

Η ανιδιοτελής αγάπη, το χαμόγελο, οι κουβέντες και το βλέμμα της, είναι αυτά που κρατάω ως πολύτιμο φυλαχτό από τη μητέρα μου. Η μνήμη αποτελεί μια μοναδική μας περιουσία και οι αναμνήσεις έναν ανεκτίμητο θησαυρό, αποκλειστικά δικό μας.

Η απώλεια της μάνας θα είναι πάντα ένα αγκάθι στη ψυχή. Ακόμα κι αν είναι μεγάλης ηλικίας, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η αντιμετώπιση της απώλειας είναι μια εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη και ότι θα περάσουμε από τα φυσιολογικά και αναμενόμενα στάδια του πένθους. Ο χρόνος δεν θα γιατρέψει τον πόνο της απώλειας, απλά σιγά - σιγά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτόν.

Και επειδή τίποτε δεν θα κρατήσει για πάντα, μια συμβουλή σε όλες και όλους όσο είναι ακόμα καιρός: Πείτε στη μαμά σας ότι την αγαπάτε. Ζητήστε τη συμβουλή της. Να νοιάζεστε και να της το δείχνετε, με μικρές καθημερινές κινήσεις αγάπης. Δυο ζεστά λόγια, μια τρυφερή αγκαλιά. Και μην θεωρείτε τις στιγμές μαζί της δεδομένες.

Απόδοση κειμένου: Ράνια Χιουρέα

Δημοσιεύτηκε από chiourea.gr στο ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ / ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ και Διάφορα Θέματα - ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

Δείτε επίσης:

• Πώς πληγώνουμε τους γονείς μας
• VIDEO ♥ Συγκινητική ιστορία γέρου πατέρα, γιου και σπουργίτη
• Μάνα συγγνώμη και σε ευχαριστώ (Αφιερώστε 2 λεπτά και διαβάστε το)
• Μπαμπά, σήμερα έκανα τη σούπα που σου αρέσει! Ανθή Πάνου
• ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ 12 ΣΟΦΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ. Α ρε πατέρα... Επιμέλεια: Ράνια Χιουρέα
• Μην περιμένεις να σου φερθούν όπως θα φερόσουν εσύ 
•  Η σημασία της ζεστής αγκαλιάς για τον καθένα
• Να εκτιμάτε τους ανθρώπους όσο τους έχετε δίπλα σας και όχι όταν τους χάνετε
• Έμαθα... πως να μεγαλώνεις, δε σημαίνει μονάχα να «κλείνεις» χρόνια...
• Η αγάπη χαρίζεται, δεν αγοράζεται!
• Μαλώνουμε με όσους αγαπάμε πιο πολύ
• Βιαζόμαστε στα πάντα και κυρίως να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα...
• Τη ζωή την ορίζουν οι παρουσίες και τη στοιχειώνουν οι απουσίες...