Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή… και το δύσκολο δεν είναι να
βρεις, αλλά να συνειδητοποιήσεις την ουσία.
«Θέλω την
ουσία, η ψυχή μου βιάζεται. Μου μένουν λίγα κεράσια στη σακούλα». Ένα κείμενο
του Mário Coelho Pinto de Andrade.
Το
διάβασα, βρήκα τα λόγια του σαν δικές μου απόψεις και σας το αντιγράφω, γιατί τα σωστά και τα όμορφα πρέπει να τα
μεταφέρεις σε όσους αγαπάς.
Μέτρησα τα χρόνια μου
και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ό,τι έχω
ζήσει έως τώρα... Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.
Αισθάνομαι όπως αυτό
το παιδάκι που του έδωσαν μια σακούλα γεμάτη κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε
με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται
με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο να
ασχοληθώ ή να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις
όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί... Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι
προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν και να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να
οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και την τύχη τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας
των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Δεν έχω χρόνο για
ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις
ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους
ανθρώπους, που παρά τη
χρονολογική τους ηλικία δεν έχουν μεγαλώσει και είναι ανώριμοι...
Δεν έχω πια χρόνο για
ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται πράγματα που γνωρίζω από πριν ότι δε
θα καταλήξουν πουθενά.
Δεν ανέχομαι τους
χειριστικούς και τους καιροσκόπους...
Οι άνθρωποι δεν
συζητούν πια για το περιεχόμενο, αλλά μετά βίας κάνουν λόγο για την επικεφαλίδα
ή για τις ετικέτες. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους,
τις επικεφαλίδες ή τις ετικέτες. Θέλω την ουσία, το περιεχόμενο... η ψυχή μου
βιάζεται...
Δεν υπάρχουν πια πολλά
κεράσια στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε
ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι. Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για
το θρίαμβό τους... Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα
τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια... Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την
αλήθεια και την ειλικρίνεια...
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή...
Θέλω να
περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων.. Άνθρωποι
τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με
απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι βιάζομαι, αλλά
μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω
να μην πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν... Είμαι σίγουρη ότι
ορισμένα θα είναι πιο νόστιμα απ' όσα έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος, ικανοποιημένη και σε
ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου..
Εύχομαι και ο δικός σας σκοπός να είναι ο ίδιος, γιατί με
κάποιον τρόπο θα φτάσετε κι εσείς.
Να έχετε πολλή αγάπη πάντα και να μην την κρατάτε, αλλά να την μοιράζετε.
Έτσι ακριβώς βλέπω πια τα πράγματα φίλοι
μου... Έτσι ακριβώς! και το κείμενο αυτό με αντιπροσωπεύει...
Τη
στεναχώρια την καταλαβαίνουν όλοι. Τη χαρά είναι πιο δύσκολο να την
εξηγήσεις... Δυσκολεύεται π.χ. κανείς να καταλάβει, πως μπορεί να αγαπάς έναν
άνθρωπο, να περνάς καλά μαζί του, να μην έχεις προβλήματα στη σχέση σου...
Είμαστε καχύποπτοι οι άνθρωποι και συχνά ζηλεύουμε αυτό που δεν έχουμε.
Όμως
επειδή όπως είπε και ο ποιητής, οι νέοι έχουν τη σακούλα γεμάτη με κεράσια
μπροστά τους, ενώ η δικιά μας, των μεγάλων, είναι με ελάχιστα... ε πια καιρός
να αποφασίσουμε να φάμε όσα κεράσια θέλουμε και όποτε τα θέλουμε!
Όσο για τα
κεράσια... επειδή κανείς δεν ξέρει πόσα έχει, γι'αυτό πρέπει να απολαμβάνει τo κάθε ένα
σαν να είναι το τελευταίο.
Η σακούλα
μας θα 'ναι πάντα γεμάτη, αν ξέρουμε πώς να γευόμαστε τη γλύκα της ζωής, χωρίς να
τη σπαταλάμε σε άχρηστα και ανούσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου