Ένα από τα πιο δύσκολα έργα του γονιού (συχνά και του εκπαιδευτικού ή κάποιου επιστήμονα υγείας), είναι το πώς να φερθεί σε ένα παιδί που εμφανίζει ιδιαίτερη ανησυχία, ιδίως όταν έχει και δεύτερ ο παιδί που χαρακτηρίζει «φυσιολογικό».

Παιδιά με υπερβολική κινητικότητα, μειωμένη προσοχή και παρορμητικότητα μπορεί να μην έχουν κανένα πρόβλημα, αλλά να εκφράζουν την αντίδρασή τους σε κάποια κατάσταση. Είναι σημαντικό πριν αποδώσουμε σε ένα παιδί το χαρακτηρισμό του συνδρόμου ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας) ή αρχίσουμε την αναζήτηση για μεταβολικές δυσλειτουργίες, να δοκιμάσουμε κάθε ορθολογιστική μέθοδο προσέγγισης του παιδιού που θεωρούμε «δύσκολο».

- Δεν πρέπει να αποδίδονται ονομασίες και σύνδρομα στη συμπεριφορά του παιδιού, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να νιώσει προβληματικό και περιθωριοποιημένο, με αποτέλεσμα να αντιδράσει με άσχημο τρόπο.

- Καλό θα είναι να ενθαρρύνεται η παραμικρή βελτίωση στη συμπεριφορά και να του επισημαίνεται τι έκανε καλά.

- Κάτι που συχνά παραλείπεται είναι η αντιμετώπιση του κάθε παιδιού ως ξεχωριστή οντότητα. Ακόμη και αν ένα ζευγάρι έχει μεγαλώσει άψογα ένα παιδί με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, δε σημαίνει ότι οι ίδιες μέθοδοι θα λειτουργήσουν το ίδιο αποτελεσματικά για το δεύτερο.

- Ένα ανήσυχο και υπερκινητικό παιδί θα πρέπει να προσεγγίζεται με λίγα λόγια. Μικρές και λιγοστές προτάσεις είναι πιθανότερο να γίνουν κατανοητές και να ακολουθηθούν σε σχέση με πολύπλοκα «κηρύγματα».

- Αν χρειάζεται να διαλέξει κάτι, καλό θα είναι να του δίνονται δύο επιλογές.

- Στις περιπτώσεις που το παιδί δεν μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του ή αφαιρείται ενώ ασχολείται με κάτι, πρέπει να αντιμετωπίζεται με κατανόηση. Ίσως κάποιος ουδέτερος ήχος ή ένα άγγιγμα το επαναφέρει στην πραγματικότητα.

- Αν δεν μπορεί να ολοκληρώσει δραστηριότητες λόγω της ανησυχίας και της υπερκινητικότητάς του, το καλύτερο πρότυπο είναι ο γονιός. Θα πρέπει να είναι δίπλα του για να του δείξει την κατεύθυνση.

- Ο ίδιος ο γονιός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στο άγχος των βαθμών και της επιτυχίας στο σχολείο. Αν διατηρήσει καλή σχέση με το παιδί του, είναι πολύ πιθανό να βελτιωθεί η αυτοεκτίμησή του και σταδιακά να αρχίσει να αποδίδει καλύτερα.

Οι γονείς δεν πρέπει να διστάζουν να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού γιατρού ή ψυχολόγου. Κυρίως, δεν πρέπει να διστάζουν να προσεγγίσουν το παιδί τους με καινούργιο, διαφορετικό τρόπο. Συνήθως, ένα παιδί που φωνάζει, το κάνει για να ζητήσει ενδιαφέρον και κατανόηση…ο παιδί που χαρακτηρίζει «φυσιολογικό»...

Κάθε παιδί είναι ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. ο παιδί που χαρακτηρίζει «φυσιολογικό».Παιδιά με υπερβολική κινητικότητα, μειωμένη προσοχή και παρορμητικότητα μπορεί να μην έχουν κανένα πρόβλημα, αλλά με τον τρόπο αυτό να εκφράζουν την αντίδρασή τους σε κάποια κατάσταση. Είναι σημαντικό λοιπόν, πριν αποδώσουμε σε ένα παιδί το χαρακτηρισμό του συνδρόμου ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας) ή πριν αρχίσουμε την αναζήτηση για μεταβολικές δυσλειτουργίες, να δοκιμάσουμε κάθε ορθολογιστική μέθοδο προσέγγισης του παιδιού που θεωρούμε «δύσκολο».

Τρόποι προσέγγισης

- Οπωσδήποτε δεν πρέπει αβίαστα να αποδίδονται ονομασίες και σύνδρομα στη συμπεριφορά του παιδιού, διότι υπάρχει κίνδυνος να νιώσει προβληματικό και περιθωριοποιημένο, με αποτέλεσμα να αντιδράσει με άσχημο τρόπο.

- Το κάθε παιδί πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστή οντότητα. Ακόμη και αν κάποιοι γονείς έχουν μεγαλώσει άψογα ένα παιδί με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, δε σημαίνει ότι οι ίδιες μέθοδοι θα λειτουργήσουν το ίδιο αποτελεσματικά για το δεύτερο.

- Ένα ανήσυχο και υπερκινητικό παιδί θα πρέπει να προσεγγίζεται με λίγα λόγια. Μικρές και λιγοστές προτάσεις είναι πιθανότερο να γίνουν κατανοητές και να ακολουθηθούν σε σχέση με μεγάλα «κηρύγματα».

- Ενθαρρύνουμε και την παραμικρή βελτίωση στη συμπεριφορά του παιδιού και να του επισημαίνουμε τι έκανε καλά.

- Μπορούμε να χρησιμοποιούμε ένα σύστημα ανταμοιβών, φροντίζοντας όμως οι στόχοι και οι απαιτήσεις να είναι ρεαλιστικοί.

- Στις περιπτώσεις που το παιδί δεν μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του ή αφαιρείται ενώ ασχολείται με κάτι, πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με κατανόηση. Ίσως κάποιος ουδέτερος ήχος ή ένα άγγιγμα το επαναφέρει στην πραγματικότητα.

- Δεν χαρακτηρίζουμε το παιδί «τεμπέλη», «απρόσεκτο», «ανίκανο». Του λέμε «πρόσεχε περισσότερο», «προσπάθησε κι άλλο» «θα τα καταφέρεις».

- Αν δεν μπορεί να ολοκληρώσει δραστηριότητες λόγω της ανησυχίας και της υπερκινητικότητάς του, θα πρέπει να είμαστε δίπλα του για να του δείξουμε την κατεύθυνση.

- Βοηθάμε το παιδί να οργανωθεί. π.χ. βάζουμε τη σχολική τσάντα, τα ρούχα και τα παιχνίδια του στο ίδιο σημείο κάθε μέρα για να μην τα χάνει.

- Δεν αγχωνόμαστε για τους βαθμούς και για την επιτυχία του παιδιού στο σχολείο, αλλά προσπαθούμε να διατηρήσουμε καλή σχέση μαζί του. Βοηθάμε το παιδί να ανακαλύψει το ταλέντο του. Ένα σπορ (κολύμβηση, στίβο κ.λπ.) ή ένα μουσικό όργανο μπορούν να κάνουν θαύματα: να βελτιωθεί η αυτοεκτίμησή του και σταδιακά να αρχίσει να αποδίδει καλύτερα.

- Δεν διστάζουμε να προσεγγίσουμε το παιδί με καινούργιο, διαφορετικό τρόπο. Συνήθως, ένα παιδί που φωνάζει, το κάνει για να ζητήσει ενδιαφέρον και κατανόηση…

- Οι γονείς να επιδιώκουν συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς του παιδιού.

- Τέλος, οι γονείς δεν πρέπει να διστάζουν να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού γιατρού ή ψυχολόγου.

by http://www.chiourea.gr  στο Γονείς - ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ-ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ

Πηγές:

http://psychografimata.com

http://www.womenonly.gr

Διαβάστε επίσης:

• 10 πράγματα που οι γονείς των παιδιών με ΔΕΠΥ θα ήθελαν να καταλάβετε Ελεύθερη Μετάφραση Δρ. Ράνια Χιουρέα 25-2-2016

• Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ): Τα σημάδια και οι κίνδυνοι σε Παιδιά και Εφήβους Nένη Περβανίδου, Λέκτορας  Αναπτυξιακής & Συμπεριφορικής Παιδιατρικής 24-7-2014

• Τα χαρακτηριστικά στάδια της ανάπτυξης των παιδιών 0-5 ετών 4-7-2013

• Στάδια ανάπτυξης του παιδιού: πότε να ανησυχήσετε 1-12-2014