Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Κάθε φορά που εντυπωσιάζεις, αποκτάς κι έναν εχθρό. Για να είσαι δημοφιλής πρέπει να είσαι μετριότητα


Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».
Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή ιστορία αναφέρει:
 Μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Ύστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
—    Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
—    Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
—    Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα; "Όχι·,
—    Σου έκανα κανένα κακό;
—   Όχι
—    Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις;
Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
—    Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις!
Σίγουρα αυτή η μικρή ιστορία θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ολιγόλογη μοντέρνα φράση " Κράζεις; Θαυμάζεις". Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε το φθόνο και τη ζήλια των τριγύρω μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανής αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρω μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι από επικριτικά έως απαξιωτικά. Μας κακολογούν, μας δυσφημίζουν, προσπαθούν να μας δημιουργήσουν θέματα και να μας πληγώσουν.
Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε... Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς που μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας.
Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στο θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμοιβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη:
                " Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις."
Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού, αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε! Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε, δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας το φόβο για την επικριτική στάση του κόσμου. Και όλα αυτά, γιατί απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως... λάμπουμε!
Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πώς φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που ενοχλούνται από τη χαρά μας, την ευτυχία μας, τις επιτυχίες μας.... Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν τη δική μας λάμψη, γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν τη δική τους...
  Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που λάμπει ο διπλανός του...
By http://www.chiourea.gr


Ανάρτηση chiourea.gr στο Διάφορα Θέματα - ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

Δείτε επίσης:

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου