Το ψέμα στο οποίο ζούμε ή το ψέμα που ζούμε

Είμαστε ελεύθεροι και ευτυχισμένοι, ή ζούμε μέσα σε ένα ψέμα;

Δείτε ένα μικρό ντοκιμαντέρ που ρίχνει μια κριτική ματιά στον κόσμο γύρω μας. Που τα λέει όλα σε 8 λεπτά. Παρουσιάζεται η άλλη εμηνεία των πραγμάτων τα οποία μας συμβαίνουν σε καθημερινή βάση και με τέτοια συχνότητα, που δεν τα παρατηρούμε συνειδητά, αλλά καθορίζουν τη ζωή μας. Το βίντεο αυτό θα σας κάνει να αναλογιστείτε τη ζωή σας και μπορεί να σας αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεστε...

Ο σκηνοθέτης Spencer Cathcart δημιούργησε αυτό το ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ που ρίχνει μια κριτική ματιά στον κόσμο γύρω μας και εκφράζει τις σκέψεις του για τη διεφθαρμένη κοινωνία. Αναφέρεται στην πολιτική, στην εκπαίδευση, την πείνα, τα χρήματα, τον καπιταλισμό και τη μεταχείριση των ζώων, αναλύοντας τις ρεαλιστικές αλλά και απαισιόδοξες πτυχές του σύγχρονου κόσμου μας. Μιλάει για το γεγονός ότι βιώνουμε μία αιώνια σκλαβιά ενώ ταυτόχρονα μας έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι απολαμβάνουμε πλήρους ελευθερίας.

Ακολουθεί η αφήγηση του Spencer Cathcart μεταφρασμένη στα ελληνικά και στο τέλος του κειμένου το ίδιο το βίντεο.

Το ψέμα στο οποίο ζούμε

Αυτή τη στιγμή θα μπορούσες να είσαι οπουδήποτε, κάνοντας οτιδήποτε. Αντί για αυτό, κάθεσαι μόνος μπροστά σε μια οθόνη. Τι είναι αυτό λοιπόν που μας εμποδίζει να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να είμαστε αυτό που θέλουμε;

 Κάθε μέρα ξυπνάμε στο ίδιο δωμάτιο και κάνουμε τα ίδια πράματα, για να ζήσουμε την σημερινή μέρα όπως τη χθεσινή.

 Ωστόσο, κάποτε η κάθε μέρα ήταν και μια νέα περιπέτεια.

Στην πορεία, κάτι άλλαξε. Παλαιότερα, δεν μας ενδιέφερε ο χρόνος. Τώρα, τα πάντα είναι προγραμματισμένα.

 Αυτό σημαίνει το να «μεγαλώνουμε»; Το να «είμαστε ελεύθεροι»; Είμαστε όμως πραγματικά ελεύθεροι;

 Τρόφιμα, Νερό, Γη.

 Τα βασικά στοιχεία που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ανήκουν σε εταιρείες. Δεν υπάρχει φαγητό για μας στα δέντρα, ούτε πόσιμο νερό σε ρυάκια, ούτε γη για να χτίσουμε ένα σπίτι. Και αν προσπαθήσεις να πάρεις ό,τι σου παρέχει η Γη, θα διωχθείς. Έτσι λοιπόν, υπακούμε  στους κανόνες τους.

 Ανακαλύπτουμε τον κόσμο μέσα από ένα βιβλίο. Για χρόνια καθόμαστε και αναμασάμε αυτά που μας λένε.  Ελεγχόμαστε και βαθμολογούμαστε σαν πειραματόζωα. Μας μεγαλώνουν με σκοπό να μην κάνουμε την διαφορά στον κόσμο, να μην είμαστε διαφορετικοί. Αρκετά έξυπνοι για να κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά να μην αναρωτιόμαστε «γιατί το κάνουμε;». Έτσι δουλεύουμε και δουλεύουμε, χωρίς να αφήνουμε χρόνο για να ζήσουμε τη ζωή για την οποία υποτίθεται ότι δουλεύουμε. Μέχρι που έρχεται μία μέρα που είμαστε πάρα πολύ γέροι για να κάνουμε τη δουλειά μας. Είναι τότε που αφηνόμαστε να πεθάνουμε. Τα παιδιά μας παίρνουν τη θέση μας στο παιχνίδι.

 Ο καθένας μας πιστεύει ότι η πορεία του είναι μοναδική, αλλά όλοι μαζί δεν είμαστε τίποτα περισσότερο παρά καύσιμα. Τα καύσιμα που δίνουν δύναμη στην ελίτ. Η ελίτ που κρύβεται πίσω από λογότυπα και πολυεθνικές. Αυτός είναι ο κόσμος τους. Και ο πιο πολύτιμος πόρος τους δεν είναι οι πόροι της Γης. Είμαστε εμείς.

 Χτίζουμε τις πόλεις τους,  χειριζόμαστε τις μηχανές τους, πολεμάμε τους πολέμους τους. Εξάλλου, δεν είναι το χρήμα αυτό που τους οδηγεί. Είναι η δύναμη. Το χρήμα είναι απλά το εργαλείο που χρησιμοποιούν για να μας ελέγχουν. Άνευ αξίας κομμάτια χαρτιού στα οποία  βασιζόμαστε για να τραφούμε, να κινηθούμε, να διασκεδάσουμε.

 Μας έδωσαν χρήματα και σε αντάλλαγμα τους δώσαμε τον κόσμο. Εκεί όπου υπήρχαν δέντρα που καθάριζαν τον αέρα υπάρχουν τώρα εργοστάσια που τον δηλητηριάζουν. Εκεί όπου υπήρχε νερό για να πίνουμε, τώρα υπάρχουν  τοξικά απόβλητα που βρωμάνε. Εκεί που έτρεχαν ελεύθερα τα ζώα, υπάρχουν βιομηχανικές φάρμες στις οποίες γεννιούνται και σφάζονται ζώα, δίχως τέλος, για την δικιά μας ικανοποίηση.

Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, παρόλο που υπάρχει αρκετή τροφή για όλους. Πού πάνε όμως όλα; Το 70% των σιτηρών δίνεται για να παχύνουν τα ζώα που τρώμε για δείπνο. Γιατί λοιπόν να αντιμετωπίσουμε την πείνα; Δεν θα έχουμε κανένα κέρδος απ’ αυτό.

 Είμαστε σαν πανούκλα που εξαπλώνεται στη γη, καταστρέφοντας το ίδιο το περιβάλλον που μας επιτρέπει να ζούμε. Βλέπουμε τα πάντα σαν κάτι που μπορεί να πουληθεί, κάτι που μπορεί να αποκτηθεί.

Αλλά τι θα συμβεί όταν θα έχουμε μολύνει και το τελευταίο ποτάμι;  Όταν θα έχουμε δηλητηριάσει και  την τελευταία πνοή του αέρα; Όταν δεν θα υπάρχει πια πετρέλαιο για τα οχήματα που μας φέρνουν το φαγητό μας; Πότε θα καταλάβουμε ότι τα χρήματα δεν τρώγονται, ότι δεν έχουν καμία αξία;

 Δεν καταστρέφουμε τον πλανήτη. Καταστρέφουμε κάθε μορφή ζωής σε αυτόν. Κάθε χρόνο, χιλιάδες είδη εξαφανίζονται. Και ο χρόνος πλησιάζει ώστε να έρθει η σειρά μας...

Αν ζείτε στην Αμερική υπάρχει πιθανότητα 41% να πάθετε καρκίνο. Οι καρδιακές παθήσεις, θα σκοτώσουν τον έναν στους τρεις Αμερικάνους. Αγοράζουμε συνταγογραφημένα φάρμακα για να καταπολεμήσουμε αυτές τις αρρώστειες, αλλά η τρίτη κυριότερη αιτία θανάτου μετά από τον καρκίνο και τις καρδιακές παθήσεις, είναι οι φαρμακευτικές αγωγές.

Μας λένε ότι όλα μπορούν να λυθούν με την χρηματοδότηση επιστημόνων, έτσι ώστε να μπορούν να ανακαλύψουν ένα χάπι που θα λύνει όλα μας τα προβλήματά. Όμως, οι φαρμακοβιομηχανίες και οι καρκινικές εταιρίες βασίζονται στην ταλαιπωρία μας ώστε να έχουν κέρδος.

Νομίζουμε ότι τρέχουμε για μια θεραπεία, αλλά στην πραγματικότητα τρέχουμε προς την αιτία. Το σώμα μας είναι προϊόν αυτών που καταναλώνουμε και τα τρόφιμα που τρώμε έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για το κέρδος. Γεμίζουμε το σώμα μας με τοξικές χημικές ουσίες. Τα σώματα των ζώων είναι μολυσμένα με φάρμακα και ασθένειες. Αλλά δεν το βλέπουμε αυτό. Η μικρή ομάδα των εταιρειών που έχουν και ελέγχουν τα ΜΜΕ δεν θέλουν να γνωρίζουμε. Μας περιέβαλαν με μία ουτοπία και μας είπαν ότι είναι η πραγματικότητα.

 Είναι αστείο αν σκεφτούμε πως κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αλλά και πάλι, βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν το κέντρο του πλανήτη. Προβάλλουμε την τεχνολογία μας για να πούμε ότι είμαστε οι εξυπνότεροι. Αλλά είναι οι υπολογιστές, τα αυτοκίνητα και τα εργοστάσια που δείχνουν το πόσο έξυπνοι είμαστε; Ή μήπως δείχνουν πόσο τεμπέληδες έχουμε γίνει;

Φοράμε τη μάσκα του «πολιτισμένου», όταν όμως τη βγάζουμε, τί είμαστε; Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες  και η ισότητα με τους έγχρωμους αναγνωρίστηκαν μόλις πριν 100χρόνια; 

Συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε παντογνώστες, αλλά υπάρχουν πολλά που δεν αντιλαμβανόμαστε. Βαδίζουμε στο δρόμο αγνοώντας όλα τα μικρά πράγματα. Τα μάτια που μας κοιτάζουν. Τις ιστορίες που μοιράζονται. Βλέποντας τα πάντα σαν παρασκήνιο του «εγώ».

Μπορεί να φοβόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι. Ότι είμαστε μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης εικόνας. Αλλά αποτυγχάνουμε να κάνουμε τη σύνδεση. Είμαστε «εντάξει» να  σκοτώνουμε γουρούνια, αγελάδες, κοτόπουλα, άγνωστους από άλλες χώρες. Αλλά όχι τους γείτονές μας, όχι τα σκυλιά και τις γάτες μας,  καθώς και όσα αγαπάμε και κατανοούμε.

Αποκαλούμε τα άλλα όντα «χαζά» αλλά το κάνουμε για να δικαιολογήσουμε τις ενέργειές μας προς αυτά. Αλλά το να σκοτώνουμε επειδή μπορούμε να το κάνουμε και το κάναμε εξ αρχής, σημαίνει πως είναι σωστό; Ή μήπως δείχνει το πόσα λίγα έχουμε μάθει; Ότι συνεχίζουμε να πράττουμε με βάση την πρωτόγονη βία μας αντί της σκέψης και της συμπάθειας;

Κάποια μέρα η αίσθηση που αποκαλούμε «ζωή» θα μας εγκαταλείψει. Τα σώματά μας θα σαπίσουν και οι περιουσίες μας θα περάσουν σε άλλα χέρια. Αυτό που θα μείνει θα είναι οι ενέργειες του χθες. Ο θάνατος παραμονεύει παντού, και ας φαντάζει τόσο μακρινός από την καθημερινή μας πραγματικότητα. Ζούμε σε έναν κόσμο στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Οι πόλεμοι του αύριο δεν θα έχουν νικητές. Διότι η βία δεν θα είναι ποτέ η απάντηση. Αντίθετα, θα καταστρέψει κάθε πιθανή λύση.

 Αν ψάξουμε όλοι μας τις βαθύτερές μας επιθυμίες, θα δούμε ότι τα όνειρά μας δεν είναι και τόσο διαφορετικά. Μοιραζόμαστε ένα κοινό στόχο: Ευτυχία. Διαλύουμε τον κόσμο ψάχνοντας για χαρά, χωρίς καν να ψάξουμε μέσα μας.

Πολλοί από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους είναι εκείνοι που έχουν και τα λιγότερα. Αλλά είμαστε πραγματικά τόσο ευτυχισμένοι με τα iPhone μας, τα μεγάλα σπίτια μας και τα φανταχτερά αυτοκίνητά μας;

 Έχουμε αποξενωθεί.  Κάνουμε είδωλα ανθρώπους που δεν  έχουμε γνωρίσει ποτέ. Γινόμαστε μάρτυρες των παράλογων μόνο μέσα από την τηλεόραση,  αλλά θεωρούμε φυσιολογικά όλα τα υπόλοιπα.

Περιμένουμε κάποιον να φέρει την αλλαγή, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας.

 Οι εκλογές θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι το στρίψιμο ενός κέρματος. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Διαλέγουμε την πλευρά που θέλουμε και δημιουργείται η ψευδαίσθηση της επιλογής και της αλλαγής. Αλλά ο κόσμος παραμένει ο ίδιος. Αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι οι πολιτικοί δεν υπηρετούν εμάς. Υπηρετούν αυτούς που χρηματοδοτούν την εξουσία τους.

 «Χρειαζόμαστε ηγέτες, όχι πολιτικούς». Αλλά σε αυτόν τον κόσμο των οπαδών, έχουμε ξεχάσει να ηγούμαστε των εαυτών μας.

Σταματήστε να περιμένετε την αλλαγή και γίνετε η αλλαγή που θέλετε να δείτε. Δεν φτάσαμε σε αυτό το σημείο χωρίς να κάνουμε τίποτε. Η ανθρώπινη φυλή δεν επέζησε επειδή είμαστε οι ταχύτεροι ή οι ισχυρότεροι, αλλά επειδή δουλέψαμε μαζί.

 Έχουμε διαπρέψει στην τέχνη του φόνου. Τώρα ας διαπρέψουμε στην χαρά της ζωής.

 Το θέμα δεν είναι να σώσουμε τον πλανήτη. Ο πλανήτης θα είναι εδώ είτε με εμάς είτε χωρίς εμάς. Η Γη υπάρχει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Ο καθένας από εμάς θα είναι τυχερός αν φτάσει τα ογδόντα. Είμαστε μια αναλαμπή στο χρόνο, αλλά οι δράσεις μας είναι για πάντα.

 «Συχνά εύχομαι να  ζούσα σε μια εποχή πριν τους υπολογιστές, όταν δεν είχαμε οθόνες για να μας αποσπούν την προσοχή. Αλλά συνειδητοποιώ ότι υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο θέλω να ζω σε αυτή την συγκεκριμένη περίοδο. Επειδή έχουμε σήμερα την ευκαιρία που δεν είχε ποτέ πριν. Το διαδίκτυο μας δίνει τη δύναμη να μοιραστούμε μηνύματα και να φέρει κοντά εκατομμύρια ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Όσο ακόμα μπορούμε, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τις οθόνες μας για να έρθουμε πιο κοντά, όχι για να απομακρυνόμαστε».

 Καλώς ή κακώς, η γενιά μας θα καθορίσει το μέλλον της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Μπορούμε να συνεχίσουμε να υπηρετούμε αυτό το σύστημα καταστροφής μέχρι κάποια στιγμή να μην υπάρχει καν ανάμνηση της ύπαρξής μας εδώ. Ή, μπορούμε να ξυπνήσουμε. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν εξελισσόμαστε ανοδικά, αλλά πέφτουμε προς τα κάτω... Απλά, έχουμε από μια οθόνη μπροστά στο πρόσωπό μας, που δεν μας αφήνει να δούμε προς τα πού πηγαίνουμε.

 Αυτή ακριβώς η στιγμή είναι που κάθε βήμα, κάθε ανάσα και κάθε θάνατος μας  έχουν οδηγήσει. Είμαστε τα πρόσωπα όλων αυτών που προϋπήρξαν. Και τώρα είναι η σειρά μας. Μπορείς να επιλέξεις να χαράξεις τη δική σου διαδρομή ή να ακολουθήσεις το μονοπάτι που αμέτρητοι άλλοι έχουν πάρει.

 Η ζωή δεν είναι μια ταινία. Το σενάριο δεν έχει ακόμα γραφτεί. Το γράφουμε εμείς. Αυτή είναι η ιστορία σου. Η ιστορία τους. Η ιστορία μας.