Άλλο ένα όμορφο κείμενο, από μια μανούλα, που γράφει για τον υπέροχο γιο της και για το χτίσιμο μιας μοναδικής σχέσης μεταξύ τους. Πώς ο ένας αντλούσε δύναμη από τον άλλο μέσα από τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισαν λόγω της ιδιαιτερότητας των αναγκών του μικρού αγοριού!

Ο πιο δυνατός άντρας της ζωής μου ήταν 9 χρονών...

Με τον μεγάλο μου γιο που είχε ρευματοειδή αρθρίτιδα και δεν μπορούσε να τρέξει, να παίξει μπάλα, να κάνει πράγματα όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας του.... περάσαμε μαζί έναν απίστευτο ρατσισμό, απομόνωση και βέβαια, οίκτο.... Όμως εγώ κι ο γιος μου δεθήκαμε πιο πολύ μέσα από αυτό και πιστέψτε με ο κόσμος που φτιάξαμε οι δυο μας είναι πολύ καλύτερος από των υπολοίπων, υγιών και «φυσιολογικών» εντός εισαγωγικών......  και βέβαια, είμαι περήφανη γιατί έτσι ο γιος μου έγινε πιο δυνατός, γιατί όταν ο γιος μου πάλευε με κάτι που ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να καταλάβει, οι άλλοι έπαιζαν απλά μπάλα κι έτρεχαν στις κούνιες. Κι όταν ο γιος μου κατάφερνε να ξεπερνάει τα προβλήματά του, οι άλλοι δεν ήξεραν καν τι είναι μάχη.

Είμαι περήφανη για τον γιο μου και πάντα χαμογελούσα και χαμογελάω  όταν ξέρω πόση δύναμη έχει..... Κι εγώ, την περισσότερη από τη δική μου δύναμη, την έχω πάρει από αυτόν!

Σήμερα απλά άνοιξα την ψυχή μου, για κάτι που κρατούσα χρόνια μέσα μου...

Ο γιος μου τώρα ειναι 22 χρόνων, σπουδάζει ψυχολογία, είναι ενεργός στη ζωή και λίγο κλειστός στον εαυτό του. Η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ίσως γνωρίζετε ότι δεν θεραπεύεται. Όμως εμείς, καταφέραμε να την «κοιμήσουμε» και να σταματήσει το παιδί τις ενέσεις που έκανε κάθε βδομάδα και τις φυσιοθεραπείες καθημερινά, όλο τον χειμώνα.

Η παιδορευματολόγος του, μας είχε προτρέψει να πάει ο γιος μου σε ωδείο να μάθει κιθάρα, ώστε τα δάχτυλά του να γυμνάζονται για τη δισκαμψία που είχε συνήθως το πρωί. Και βέβαια αυτό κι έκανα.

Ο γιος μου τώρα είναι και μουσικός, αφού εξελήχθηκε μέσα απ’ αυτό.

Αφροδίτη Σπανέλη