Δε χρειάζεται να βλέπεις για να κοιτάζεις ψηλά. Παρασκευή Κουτσαΐδη, τυφλή μαθήτρια από την Κρήτη αρίστευσε στις εξετάσεις!

Ράνια Χιουρέα

«Στη ζωή δεν υπάρχει λόγος να αποθαρρύνεται κανείς», είναι το μήνυμα που στέλνει η Παρασκευή Κουτσαΐδη 18 ετών, εκ γενετής τυφλή. Η Παρασκευή διάβασε όλα τα μαθήματα της Γ' Λυκείου σε γραφή Braille, αρίστευσε στις εξετάσεις και με μέσο όρο 19,9 κατοχύρωσε τη θέση της στο Πανεπιστήμιο.  

«Μου αρέσουν οι ξένες γλώσσες γι’ αυτό δήλωσα πρώτη τη Γαλλική Φιλολογία. Στο μέλλον θα μου άρεσε να διδάξω ή να ασχοληθώ με τη μετάφραση και τη διερμηνεία» συνεχίζει. Με το ξεκίνημα του ακαδημαϊκού έτους,  έχει ήδη εγκατασταθεί στο νέο της διαμερισματάκι, κοντά στη Φιλοσοφική Σχολή, που θα πηγαίνει χρησιμοποιώντας το λευκό μπαστούνι της.

Γεννήθηκε με συγγενές γλαύκωμα και ανιριδία, μια πολύ σπάνια κατάσταση, όπου απουσιάζει η ίριδα, δηλ. το χρωματιστό τμήμα του ματιού. Τα μάτια της είναι σαν δυο μικρές γαλάζιες λίμνες. «Βλέπω ελάχιστα. Κάποια σχήματα και κάποια χρώματα. Από το νόμο θεωρούμαι τυφλή». Όταν ήταν μικρή την «έτρωγαν» τα «γιατί»: «Δυσκολευόμουν να καταλάβω γιατί φαίνεται τόσο έντονη η διαφορά μου με τους υπόλοιπους. Τα μάτια μου είναι ολόκληρα γαλάζια και τα παιδιά, ήταν αδιάκριτα, ρωτούσαν για να μάθουν. Καθώς μεγάλωνα, αυτό που με ενδιέφερε δεν ήταν το να μη ρωτήσουν -κι εγώ θα ρώταγα αν έβλεπα ένα κορίτσι σαν εμένα- ήταν να μη γίνει το πρόβλημα της όρασής μου αιτία για να μου φέρονται διαφορετικά».

Την Παρασκευούλα τη γνωρίζω από όταν ήταν 3 ετών, ένα όμορφο, χαρούμενο κοριτσάκι, ομιλητικό, πολύ έξυπνο, κοινωνικό και ώριμο για την ηλικία του. Η μητέρα της, Κική Διβινή-Κουτσαΐδη, καθηγήτρια Αγγλικών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, ήταν Πρόεδρος του Παγκρήτιου Συλλόγου Γονέων και Φίλων Παιδιών Τυφλών ή με Μειωμένη Όραση. Την είχε φέρει μαζί της στο ΚΕΑΤ (Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών) στην Καλλιθέα,  όταν ήρθε ως εκπρόσωπος των γονέων όλων των παιδιών με προβλήματα όρασης της Κρήτης, για να δει πώς έχουν τα πράγματα σχετικά με την εκπαίδευση των τυφλών και με τα σχολικά βιβλία τους και να δρομολογήσει μια συνεργασία μαζί μας, με σκοπό την υποστήριξη της φοίτησης των παιδιών με προβλήματα όρασης στην Κρήτη.  Μια αξιοπρεπέστατη κυρία, ευγενική και  διακριτική, καλλιεργημένη, εύστροφη, δημιουργική και προπάντων δυναμική και αγωνίστρια.  Πολύ πριν πάει η μικρή Παρασκευούλα σχολείο, εκείνη διάβασε, έψαξε, ταξίδεψε σε Ελλάδα και εξωτερικό προκειμένου να μάθει όσα περισσότερα για να υποστηρίξει με τον πιο κατάλληλο τρόπο την κορούλα της.

Τόσο η μητέρα όσο και  ο πατέρας τής Παρασκευής, Γιάννης Κοτσαΐδης, ηλεκτρονικός στο Ιδρυμα Τεχνολογίας και Ερευνας στο Ηράκλειο, είχαν αποφασίσει ότι παρά το πρόβλημα όρασης, η κόρη τους θα παρακολουθούσε κανονικά σχολείο στην πόλη τους και δεν θα την έστελναν οικότροφη στην Αθήνα, στο σχολείο Τυφλών της Καλλιθέας (ΚΕΑΤ). Ο Σύλλογος των Κρητικών γονέων, με επικεφαλής την κα Κική Διβινή-Κουτσαΐδη «πάτησε πόδι» και ήταν οι πρώτοι γονείς τυφλών παιδιών στην Ελλάδα που κράτησαν τα παιδιά κοντά τους, δεν τα έστειλαν σε οικοτροφείο και ειδικό σχολείο, αλλά απεναντίας οργανωμένοι πέτυχαν την υποδειγματική ένταξή τους στα σχολεία της γειτονιάς τους! Με πρωτοβουλία της επί σειρά ετών Προέδρου, κας Κουτσαΐδη, κατ’ επανάληψη έγιναν σεμινάρια στους εκπαιδευτικούς όλου του νησιού για θέματα Προβλημάτων Όρασης καθώς και για τον επιτυχή τρόπο ένταξης παιδιών τυφλών ή με χαμηλή όραση, οργανώθηκαν δραστηριότητες για τα παιδιά αυτά κλπ. Οι δυσκολίες πολλές, αλλά με συγκινητικά και ενθαρρυντικά αποτελέσματα και ο αγώνας καλά κρατεί...

Αγωνίστρια λοιπόν η μάνα, αγωνίστρια στη ζωή και η κόρη. Όλη η οικογένεια δίπλα στην Παρασκευούλα, που από πολύ μικρή έδειχνε πόσο χαρισματικό παιδί ήταν. Τη θυμάμαι ως προνήπιο ακόμη, να συμμετέχει στις δραστηριότητες του τμήματός της, με επιδόσεις καλύτερες και από αυτές των νηπίων! Στη συνέχεια άριστη μαθήτρια και αγαπητή σε όλους, στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και μετά στο λύκειο. Μεγαλώνει με πολλή αγάπη και φροντίδα, χωρίς διακρίσεις από το μεγαλύτερο  αδελφό της, το Δημήτρη, φοιτητή σήμερα στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Πάτρας, που τον θεωρεί δυνατό στήριγμα στη ζωή της.

Τον Ιούνιο πήρε απολυτήριο με άριστα από το Πειραματικό Λύκειο Ηρακλείου Κρήτης. «Ήμουν η μόνη τυφλή στην τάξη, αλλά δεν είχα πρόβλημα, παρακολουθούσα κανονικά. Οι συμμαθητές μου έβλεπαν, ενώ εγώ όχι και πιστεύω ότι δεν κέρδισα μόνο εγώ από αυτούς, αλλά και εκείνοι που έζησαν από κοντά το πρόβλημά μου».

Τη χρονιά που πέρασε (σχολ. έτος 2014-2015), ακολούθησε την ίδια σκληρή προετοιμασία με τους συμμαθητές της. Στο τέλος όμως, έδωσε ενδοσχολικές εξετάσεις: «Κανονικές Πανελλήνιες είναι δύσκολο να δώσεις, γιατί δεν επιτρέπει το Υπουργείο να μεταγραφούν τα θέματα σε γραφή Braille. Διαγωνίζεσαι ενδοσχολικά, σε θέματα ανάλογου επιπέδου δυσκολίας». Η Παρασκευή προτιμά το γραπτό κείμενο, στην ανάγλυφη γραφή Braille, γιατί προφανώς είναι «απτικός» τύπος, κάτι ανάλογο με τον «οπτικό» τύπο των βλεπόντων.  

Μιλάει άπταιστα Αγγλικά, πέρσι πήρε το τελευταίο πτυχίο Γαλλικών ενώ φέτος λόγω του εντατικού διαβάσματος, λέει «έμεινα λίγο πίσω στο πιάνο». Οι καθηγητές της μιλούν για μια αγωνίστρια της ζωής.

«Αρίστευε συνεχώς σε όλα τα μαθητικά της χρόνια. Είναι καταπληκτικό παιδί» λένε θαυμάζοντας τα ταλέντα και το πείσμα της: «Συμμετείχε σε ένα σωρό εξωσχολικές δραστηριότητες, ακόμα και στις κινηματογραφικές προβολές ερχόταν και προσπαθούσε με το ζουμ μιας φωτογραφικής μηχανής να φέρει πιο κοντά τις αμυδρές εικόνες της οθόνης». «Αυτό ήταν ένα δικό μου τρικ» σχολιάζει η ίδια. Στο facebook, φίλοι και γνωστοί την συγχαίρουν για την βαθμολογία της και εκείνη απαντάει σε όλους άμεσα, χρησιμοποιώντας το πρόγραμμα ανάγνωσης οθόνης και μια συσκευή που τα γραφόμενα στην οθόνη, τα εμφανίζει σε Braille.

Για τη νέα της ζωή στην Αθήνα, νιώθει αρκετά αγχωμένη. «Θα επιδιώξω να είμαι όσο γίνεται πιο ανεξάρτητη. Ξέρω ότι η Αθήνα δεν είναι η πιο φιλική πόλη για άτομα με αναπηρίες, αλλά και το Ηράκλειο έχει περίεργη ρυμοτομία, αν και τα τελευταία χρόνια έχουν βελτιωθεί κάπως οι συνθήκες- το ίδιο και στην εκπαίδευση. Με το Πανεπιστήμιο, έχω μια αγωνία, τί θα συναντήσω και πώς θα προσαρμοστώ». Στόχος της είναι να τελειώσει στα τέσσερα χρόνια και μετά να κάνει μεταπτυχιακό.

«Στη ζωή δεν υπάρχει λόγος να αποθαρρύνεται κανείς» είναι το μήνυμα που στέλνει η Παρασκευή. «Αν έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που μπορούν να μας υποστηρίξουν, αξίζει να προσπαθούμε. Κι εγώ χρωστάω, στους γονείς και τους καθηγητές μου». Επίσης θεωρεί ότι η επιτυχία της δεν έχει καμία ιδιαιτερότητα. «Για μένα είναι απόλυτα φυσιολογικό» λέει, αποδεικνύοντας ότι δε χρειάζεται να βλέπεις για να κοιτάζεις ψηλά! Και φυσικά, συμφωνώ μαζί της, αν και πολύ συγκινημένη, γιατί γνωρίζοντας το κοφτερό μυαλό της, τις τόσες ικανότητες και τη μεγάλη της θέληση, θεωρούσα δεδομένη την επιτυχία της!

Συγχαρητήρια Παρασκευή! Είμαστε περήφανοι για σένα και για ό,τι έχεις καταφέρει με τόσο κόπο και δουλειά. Ευχόμαστε να έχεις πάντα τις επιτυχίες που τόσο αξίζεις. Να συνεχίσεις έτσι δυναμικά, αισιόδοξα, να έχεις πάντα όραμα και κάθε καινούρια μέρα να είναι ένα καινούριο σκαλοπάτι για πρόοδο και ευημερία.

Πηγή: http://www.queen.gr/ Αλεξάνδρα Τζαβέλλα

Foto credit:  queen.gr