‘’Μου φέρθηκε άδικα’’, ‘’Δεν μου τηλεφώνησε’’, ‘’Έκανα τόσα γι’αυτήν και
ούτε ένα ευχαριστώ’’, ‘’Μου μίλησε άσχημα’’, και άλλες τέτοιες παρόμοιες
φράσεις που όλοι μας έχουμε πει κάποια στιγμή στη ζωή μας.
Πάντα σε ό,τι αρνητικό και αν μας συμβαίνει συνηθίζουμε να ρίχνουμε τις
ευθύνες στους άλλους. Ίσως γιατί πιστεύουμε ότι όντως οι άλλοι φταίνε, ίσως
γιατί αυτό είναι βολικό για να βγάλει εμάς από την δύσκολη θέση του φταίχτη,
ίσως γιατί έτσι μας έχουν μάθει από μικρή ηλικία.
Ήδη από παιδιά μάθαμε πώς με το να κατηγορούμε τους άλλους κάναμε το σωστό
και το δίκιο. Άλλωστε, αυτό βόλευε και τους γονείς για να μη μπαίνουν στην
περίπλοκη διαδικασία εξήγησης και ανάλυσης των γεγονότων. Για παράδειγμα ένας
γονιός θα πει ‘’ Η δασκάλα φώναξε στην κόρη μου’’, και όχι ‘’ Η κόρη μου έκανε
φασαρία γι’αυτό της φώναξε η δασκάλα.’’
Στην εφηβεία συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, τώρα πια από τον ίδιο τον έφηβο.
Η κατηγορία στις διαπροσωπικές σχέσεις
είναι η εύκολη λύση για να απαλύνει τον πόνο που φέρνει μία ματαίωση. ‘’ Ο
Γιάννης βγήκε με άλλη παρέα, ενώ είχαμε κανονίσει να βγούμε μαζί’’, ‘’Με
πλήγωσε ενώ εγώ ήμουν τόσο ερωτευμένος μαζί της’’, και άλλα πολλά τέτοια
παραδείγματα από την καθημερινότητά που σίγουρα όλοι μπορούμε να φέρουμε στο
μυαλό μας.
Στην ενήλικη ζωή το πρόβλημα της υπαιτιότητας και της κατηγορίας εντείνεται
όλο και περισσότερο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι η εύκολη λύση για να βγούμε
από την δύσκολη θέση να εξερευνήσουμε περισσότερο την δική μας συμπεριφορά, το
δικό μας εαυτό! Πόσο καλά όμως
γνωρίζουμε τον εαυτό μας και πόσο εύκολα παραδεχόμαστε τα λάθη μας;
Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι όταν κατηγορούμε τους άλλους, παραιτούμαστε από τη δύναμη μας για
αλλαγή. Άλλωστε το πιο εύκολο κυνήγι σ’αυτή την ζωή είναι αυτό του αποδιοπομπαίου
τράγου! Η αρχή για αλλαγή όμως, επέρχεται μόνο αν αντιληφθούμε πως για
οτιδήποτε μας συμβαίνει στη ζωή, είτε αυτό είναι θετικό είτε αρνητικό, υπαίτιοι
είμαστε εμείς και μόνο εμείς οι ίδιοι. Εγώ επέτρεψα να μου φερθεί ο άλλος
άσχημα και άδικα, εγώ επέτρεψα στον εαυτό μου να φανεί χαζή, ανίκανη και
ανάξια.
Τα αισθήματα που
νιώθουμε για τον εαυτό μας, συνήθως τα προβάλλουμε και στους άλλους. Οπότε και οι άλλοι με
τη σειρά τους μας συμπεριφέρονται με τον ανάλογο τρόπο. Είναι άμυνα και αδυναμία το να κατηγορούμε συνέχεια τους άλλους! Οι
καρποί της ζωής σου είναι αποτέλεσμα των δικών σου πράξεων και μόνο. Μία καλοπροαίρετη κριτική και κυρίως
αυτοκριτική, φέρνει πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα.
Όχι, δεν είστε εσείς που έλκετε συνέχεια τους αρνητικούς και κακόβουλους
ανθρώπους κοντά σας. Η συνεχής γκρίνια και ανασφάλειά σας τους έλκει! Αγαπήστε
τον εαυτό σας με τα λάθη του, ακόμα και αν είναι λάθη που επαναλαμβάνονται.
Κάντε την αυτοκριτική σας με ανοιχτό μυαλό. Αναγνωρίστε και τη δική σας
αρνητικότητα. Κανένας άλλος εκτός από
σας δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία, την υγεία και την επιτυχία σας.
Τέλος, να θυμάστε πως η κατηγορία είναι σαν μία ‘’καυτή πατάτα’’. Ο άλλος
δεν θέλει ποτέ πραγματικά να μας πληγώσει, ούτε και είμαστε στόχος. Απλώς θέλει
να απαλλαγεί από αυτή την καυτή πατάτα που τον καίει συναισθηματικά, νοητικά
και σωματικά. Άρα καταλαβαίνουμε ότι όταν
κάποιος μας φέρεται άδικα, δεν είναι ευτυχισμένος ούτε ο ίδιος.
Ας κατανοήσουμε τον λόγο που κάνουμε κάτι τέτοιο, ας αποδεχθούμε τις δικές
μας ευθύνες. Ας μη γινόμαστε μίζεροι και
γκρινιάρηδες, αρνητικοί και απαισιόδοξοι. Και ας αφήσουμε επιτέλους αυτή
την ‘’καυτή πατάτα’’ να κρυώσει, κάνοντας τις διαπροσωπικές μας σχέσεις πιο
ζεστές, πιο υγιείς, πιο αυθεντικές!
‘’Όλα σε μένα βρήκαν να συμβούν;;;’’
Αυτή την καραμέλα που δεν αντέχεις να αποχωριστείς και κλαίγεσαι….
ΟΛΑ συμβαίνουν σε
όλους!!
Στο ορκίζομαι……
