Γλωσσολαλιά μιας «νεκρής» γλώσσας

Ράνια Χιουρέα

Ακούγοντας τώρα τελευταία, εν έτει 2013, να γίνεται λόγος για μια «νεκρή» γλώσσα…, μου ήρθαν στο μυαλό κάποια λόγια του Οδυσσέα Ελύτη και ένα υπέροχο τραγούδι.

Οδυσσέα Ελύτης: «Μου εδόθηκε, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται επί 2.500 χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. [...]στο μάκρος 25 αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μη γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Το αναφέρω για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος. [...]»

Το τραγούδι έχει τίτλο «Γλωσσολαλιά». Τους στίχους έχει γράψει η Σοφία Αθανασιάδου, τη Μουσική και πρώτη εκτέλεση ο Παντελής Θαλασσινός. Αξίζει να το ακούσετε και να προσέξετε τους στίχους. Ένα μεγάλο ΕΥΓΕ στους συντελεστές του. Δίνουν μια γερή γροθιά στους εχθρούς του Ελληνισμού και μια νύξη ηθικής συμπαράστασης σε όσους αγωνιούν για την επιβίωσή του.

Την ίδια ώρα που κάποιοι στην Ελλάδα θεωρούν τα Αρχαία Ελληνικά «νεκρή γλώσσα», φυσικά μη κατανοώντας ότι καθημερινά χρησιμοποιούν το λεξιλόγιο, τους γραμματικούς και τους συντακτικούς τύπους της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση γενικά, υπάρχει αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία. Συγκεκριμένα στο Λουξεμβούργο, στην Ολλανδία και στην Πορτογαλία, διδάσκονται υποχρεωτικά στα Γυμνάσια θεωρητικής κατεύθυνσης. Ως μάθημα επιλογής διδάσκονται στη Γερμανία, στη Δανία, στην Ιρλανδία και στην Ιταλία, ενώ στη Φινλανδία, τη Σουηδία και τη Νορβηγία διδάσκονται σε επιλεγμένα σχολεία.

Η Ελληνική Γλώσσα είναι ίσως η μοναδική γλώσσα που επί αιώνες ομιλείται και ζει μέχρι σήμερα, με φωνικές αλλαγές βέβαια, αλλά με την ίδια ρίζα και βάση.  Υπήρξε ανέκαθεν το σκαρί που κουβαλούσε τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, τον πολιτισμό και την παράδοση ενός λαού που γεννήθηκε και ανατράφηκε σ΄έναν τόπο μοναδικό. Στο μεγάλο ταξίδι της στους αιώνες, σμίλεψε και σμιλεύτηκε από την Ελληνική σκέψη και επηρέασε λαούς και πολιτισμούς, με πολλούς τρόπους, διατηρώντας ατόφια εκείνα τα χαρακτηριστικά της  που της δίνουν μια μοναδική δυναμική και τα οποία την κάνουν να μοιάζει με φάρο που λάμπει στη σκοτεινιά, ακόμα και των πιο δύσκολων καιρών. Γλωσσολαλιά ελληνική, της οικουμένης θάμα...

                   

                         ΓλωσσολαλιΑ

Στίχοι: Σοφία Αθανασιάδου
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός (Από άλλα περιβόλια)
(Glwssolalia - Pantelis Thalassinos - Apo alla perivolia)

Η γλώσσα που μου δώσατε μελώδισε στο στόμα,
ροδόσταμο που άνθισε στο πατρικό μου χώμα,
θαλασσινή η αύρα της, βουνίσια η πνοή της,
τον κόσμο όλο γύρισε, αλάργεψ' η φωνή της.

Η ανατολή τη λάτρεψε, η δύση την καρπώθει,
πόθο γλυκό ζωντάνεψε σ' αυτόν που τη ζυγώθει,
αθανασία γνώρισε στα έργα των ανθρώπων,
φεγγάριασε τη σκοτεινιά ξένων λαών και τόπων.

Γλώσσα μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω
που 'σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώσω,
έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω,
και αργυρούς θνητούς να βρω, τη γλώσσα ν' αρματώσω.

Αίσωπος, Όμηρος, Θαλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης,
Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής, Καβάφης κι Ευριπίδης,
Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας, Κάλβος και Καζαντζάκης,
Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης,
Γκάτσος, Ελύτης, Αξελός, Παπαδιαμάντης, Ζέη
Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης,
Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι Αριστοτέλης,
Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος, Καμπανέλλης,
Μαβίλλης, Σεβαστίκογλου, Ξενόπουλος, Διογένης,
και Μυριβίλης, Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης,
Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης Καββαδίας,
Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Βοργίας.

Η γλώσσα που μας δώσατε σμίλεψε το σκαρί μας,
το νου με γνώση μπόλιασε, πότισε την ψυχή μας,
μάγεψε πλάνητες πολλούς, ξελόγιασε την πέννα,
γένος και γης μπερδεύτηκαν, με μιας γενήκαν ένα.

Χαλάλι ήταν οι φθόγγοι της, θέριεψαν μύριες λέξεις,
οι λέξεις έβγαλαν φτερά και γέννησαν τις σκέψεις,
το γόνυ εκράτησαν ορθό στης λευτεριάς το τάμα,
γλωσσολαλιά Ελληνική, της οικουμένης θάμα.

Γλώσσα μου μυριολάλητη μην θαρρείς σε προδώσω,
μην τάχα σε απαρνηθώ, σ' άλλα καλά να ενδώσω,
λαλιά μου, εσύ, πεντάμορφη, πάντα θα σε χρυσώνω,
που 'σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώνω,
έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώνω
και τους χρυσούς θνητούς να πω, την γλώσσα ν' αρματώνω.

Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος, Πρωταγόρας,
Ψυχάρης, Τσίρκας, Συκουτρής, Χρυσολωράς, και Ρώτας,
Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός, Χορτάτσης
και Μακρυγιάννης, Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης,
Αυγέρης, Ουράνης Μαρκοράς, και Ισοκράτης, Θέσπις,
Ψαθάς και Χριστιανόπουλος, Μουσούρος, Προβελέγγης,
και Θουκυδίδης, Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας,
Χ(ε)ίλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας, Χατζής, Σκαρίμπας,
Εμπεδοκλής και Πλούταρχος, Κύρος, Πανοπολίτης,
Κόραξ, Βοργίας, Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης,
Ιορδανίδου, Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου,
η Πολυδούρη, η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου,
και Ιπποκράτης, Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης,
Αισχύλος, Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης.

Ανάρτηση chiourea.gr στο 9 Φεβρουαρίου ~ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, Επικαιρότητα - ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ