Μια όμορφη ιστορία από τη Δανία

Χριστίνα Πουλίδου

Πριν από μερικά χρόνια, στη Δανία, ο Θόρκιλ Ζόνε και η γυναίκα του κατάλαβαν ότι ο 3χρονος γιος τους Λαρς δεν αναπτυσσόταν κατά τον ίδιο τρόπο που αναπτύχθηκαν οι άλλοι γιοι τους. Η διάγνωση ήταν πως έπασχε από αυτισμό. Το ζευγάρι άρχισε να αναζητά τρόπους για να προσφέρει στο παιδί του μια «καλή ζωή» - «αν μπορούσε να βρει μια καλή δουλειά, τον σεβόντουσαν για την προσωπικότητά του κι εκτιμούσαν τις δεξιότητές του, τότε ναι, θα μπορούσε να έχει μια καλή ζωή», ήταν η αφετηρία της σκέψης τους. «Όμως, σταδιακά διαπιστώναμε ότι δεν υπήρχαν πολλές πιθανότητες να βρει ο γιος μας μια καλή δουλειά, αφού το μοντέλο εργασίας ευνοεί τους ανθρώπους που έχουν πολύ καλές κοινωνικές δεξιότητες και την ικανότητα της αυτο-οργάνωσης», παρατήρησαν.

Στα επόμενα χρόνια ο Θόρκιλ Ζόνε ασχολήθηκε με τους αυτιστικούς, μελέτησε το κοινωνικό κράτος της Δανίας, έγινε δραστήριο μέλος της Αυτιστικής Οργάνωσης της Δανίας και ήρθε σε επαφή με πολλούς αυτιστικούς ανθρώπους. «Όλοι τους ήταν ευθείς και έντιμοι άνθρωποι, με σημαντικά ταλέντα. Κατάλαβα ότι αποτελούσαν δυνάμει ένα σημαντικό παραγωγικό δυναμικό, αν περιβάλλονταν από έναν άνετο περίγυρο που δεν τους πίεζε».

Ο Θόρκιλ Ζόνε, ειδικός στην πληροφορική, εγκαταλείπει τη δουλειά του, υποθηκεύει για δεύτερη φορά το σπίτι του, παίρνει ένα δάνειο και την ευχή της οικογένειάς του και ξεκινά την εταιρεία “Ίδρυμα Ανθρώπων Ειδικών Αναγκών” – μια οργάνωση «κοινωνικής καινοτομίας» που φιλοδοξεί να αλλάξει τη νοοτροπία και να μετατρέψει τον αυτισμό σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Η οργάνωση απασχολεί αυτιστικούς ανθρώπους «που έχουν 10 φορές χαμηλότερο ποσοστό σφάλματος στη χρήση του λογισμικού. Κάθε 1 ευρώ επένδυσης στην επιχείρηση δίνει μιαν απόδοση 6 ευρώ σε εξοικονόμηση δημοσίων δαπανών», σημειώνεται χαρακτηριστικά στο σχετικό δημοσίευμα του «Guardian».

Η εταιρεία προσφέρει τρεις υπηρεσίες - καταρχάς έχει ένα πρόγραμμα κατάρτισης 3-5 μηνών, όπου οι συμμετέχοντες δείχνουν τις ικανότητές τους, τις αδυναμίες τους, τις ιδιαίτερες δεξιότητές τους και τα ενδιαφέροντά τους και όπου χαρτογραφούνται οι ανάγκες τους για υποστήριξη, καθοδήγηση και προσαρμογή του περιβάλλοντος για να μπορούν να αποδώσουν επαγγελματικά. Με τη δεύτερη υπηρεσία της, η εταιρεία βοηθά το 40% όσων συμμετέχουν να γίνουν σύμβουλοι πληροφορικής στην ίδια την εταιρεία – 34 ειδικοί της πληροφορικής εργάζονται στην εταιρεία λύνοντας προβλήματα στη λειτουργία υπολογιστών σε μεγάλες εταιρείες πληροφορικής σε όλο τον κόσμο. Η τρίτη υπηρεσία είναι μια σχολή 3ετούς φοίτησης εκπαιδευτικού προγράμματος για νέους 16-24 ετών που παρουσιάζουν μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού.

Σήμερα, αυτή η εταιρεία είναι μια από τις πιο επιτυχημένες «κοινωνικές επιχειρήσεις», υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κι επεκτάθηκε σε οχτώ χώρες (Νορβηγία, Ισπανία, Ιρλανδία κ.α.). Η συγκυρία της κρίσης, κατά τον Θόρκιλ Ζόνε προσφέρεται – «το κράτος προνοίας συμπιέζεται και τελικά, κάθε κρίση προσφέρει μιαν ευκαιρία να αναστοχαστούμε και να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα», λέει. Ο ίδιος εκχώρησε στην επιχείρηση (που είναι μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση) όλες τις μετοχές του από την αρχική εταιρεία που είχε ιδρύσει κι έθεσε ως στόχο, να καλυφθούν οι επαγγελματικές ανάγκες 1 εκ. ανθρώπων που πάσχουν από αυτισμό ή άλλες αόρατες εγγενείς παθήσεις που τους καθιστούν περίπου «απροσάρμοστους».

Στόχος της εταιρείας είναι επίσης να αναπτύξει και να διαδώσει ένα νέο μοντέλο διοίκησης επιχειρήσεων, που θα επιτρέπει την ενσωμάτωση στο εργασιακό περιβάλλον ανθρώπων ειδικών αναγκών. «Θέλουμε να συνειδητοποιήσει η κοινωνία ότι αυτοί οι άνθρωποι, των ειδικών αναγκών, μπορούν να έχουν μια θετική συνεισφορά στην ίδια την κοινωνία», λένε.

Διαβάζοντας αυτή την όμορφη ιστορία σκέφτηκα πόσο διαφορετικά ενεργούν οι άνθρωποι στις διάφορες χώρες. Οι Έλληνες γονείς ενός αυτιστικού παιδιού, θα είχαν τις καλύτερες και αγαθότερες προθέσεις, όταν θα κινούσαν γη και ουρανό, με ικεσίες και καταγγελίες, για να ενεργοποιήσουν όσα «μέσα» μπορούσαν να προσεγγίσουν, προκειμένου να γίνει δεκτό το παιδί τους σε μια ειδική σχολή που λειτουργεί στη χώρα μας. Φυσικά, θα αισθάνονταν πικραμένοι που η χώρα μας δεν προσφέρει ένα σύστημα που να υποβοηθά τους άτυχους συμπολίτες μας και που τους τοποθετεί στο περιθώριο της κοινωνίας, απολύτως εξαρτημένους από την οικογενειακή φροντίδα. Ο Δανός Θόρκιλ Ζόνε δεν έχασε τον χρόνο του σε άγονες διαδικασίες, ασχολήθηκε προσωπικά, ουσιαστικά και παραγωγικά με το θέμα, ενεργοποιήθηκε, πήρε τα ρίσκα του και προσέφερε μια κοινωνική υπηρεσία, συμπληρωματική στο κράτος προνοίας της χώρας του.

Μια αισιόδοξη ιστορία, μαζί με τις ευχές μου για Καλό Πάσχα!

Πηγή: protagon.gr