Παραθέτουμε ατόφιο το γράμμα-έκκληση της μητέρας, η οποία περιγράφει τι βιώνει το παιδί της στο σχολείο και την κατάσταση που επικρατεί εν έτει 2013 και ακολουθεί ο σχολιασμός μας.

Κα Χιουρέα Καλημέρα και Καλή Χρονιά!

Αισθάνομαι ότι σας πιέζω στέλνοντάς σας καθημερινά email αλλά βρίσκομαι σε απόγνωση!

Μέχρι πριν τις γιορτές δεν γνώριζα την ύπαρξή σας και γι’ αυτό δεν σας έχω ενοχλήσει από την αρχή της κατάστασης αυτής.

Είμαι μητέρα ενός παιδιού Γ΄ Γυμνασίου με ΔΕΠΥ.

Ο Πέτρος φοιτεί στο … Γυμνάσιο … και έχουμε σοβαρό πρόβλημα με τις διαδικασίες αντιμετώπισής του και με συνεχείς αποβολές.

Έχω κάνει όσες προσπάθειες είναι δυνατές από την δική μου πλευρά μου για να συνεργαστώ με το σχολείο όμως μάλλον δεν επαρκούν.

Θα σας περιγράψω δύο γεγονότα που συνέβησαν χθες στο σχολείο και θα σας τα πω από την πλευρά των παιδιών γιατί πάντα διασταυρώνω αυτά που μου λέει το παιδί μου με τα λεγόμενα των άλλων παιδιών.

1. Ζήτησε μία καθηγήτρια εθελοντές να μεταφέρουν θρανία από την τάξη τους σε μία άλλη τάξη. Φυσικά σήκωσε και ο Πέτρος το χέρι του και μετέφεραν τα θρανία στην άλλη τάξη. Την ώρα που επέστρεφαν στην τάξη τους, η καθηγήτρια τους είπε να πάνε στο γραφείο του διευθυντή διότι δεν τους υπέδειξε εκείνη ποια θρανία να πάρουν!

Δεν μένω στο γεγονός ότι ίσως τα παιδιά που προσφέρθηκαν θα έπρεπε να μην είναι τόσο παρορμητικά (κατά τη γνώμη μου όλα τα παιδιά που προσφέρονται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τα παρορμητικά). Με ενδιαφέρει μόνο ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το παιδί μου (και τα άλλα παιδιά με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζονται, αλλά εγώ για το δικό μου το παιδί μπορώ να μιλήσω μόνο), το οποίο δεν έχει καταλάβει ποτέ γιατί γίνεται αυτό και πού φταίει!

2. Ο Πέτρος στο διάλειμμα είδε κάτι παιδιά να κλωτσάνε μία τσάντα. Αφού πήρε λοιπόν την τσάντα αυτή, πήγε στο Γ1 τμήμα (εκείνος είναι στο Γ2) και ρώτησε ποιανού είναι η τσάντα. Δεν ήξεραν αυτοί που ήταν εκεί και έτσι πήρε την τσάντα στο τμήμα του και την άφησε σε ένα θρανίο. Ξεκινώντας το μάθημα, μπήκε το κοριτσάκι που η τσάντα ήταν δική της και την πήρε. Μετά μπήκε η καθηγήτρια των Θρησκευτικών που είχε μάθημα με το Γ1 και ρωτώντας τι έγινε και φυσικά μην ακούγοντας τι της έλεγε το παιδί άρχισε να βρίζει (βρίζει γενικά η ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ!) και φώναξε τον Γυμνασιάρχη. Εκείνος αφού ρώτησε ποιος πήρε την τσάντα, ο Πέτρος σήκωσε το χέρι του και είπε: "ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ.....". Ο Γυμνασιάρχης συνέχισε να τον ρωτάει αν πήρε αυτός την τσάντα, χωρίς να ακούει τις λέξεις μετά το γιατί........ (αυτό γίνεται πάντα και το παιδί καθώς έχει και ΔΕΠΥ μπλοκάρει και αδυνατεί να υποστηρίξει αυτό που θέλει να πει και μονίμως φαίνεται φταίχτης) και αφού του είπε να του απαντήσει σε "απλά ελληνικά" και του απέσπασε μία ομολογία του τύπου ΕΓΩ ΤΗΝ ΠΗΡΑ .-(Τελεία και Παύλα) είπε στα παιδιά ότι εκλάπει μία τσάντα και αυτό είναι πολύ σοβαρό, αποκάλεσε τον Πέτρο "δράστη" και μετά βγήκε από την τάξη.

Η συνέχεια συνήθως είναι η εξής:

Μετά από μία δύο μέρες ενημερώνεται το παιδί και στη συνέχεια εμείς οι γονείς ότι θα γίνει συμβούλιο του συλλόγου διδασκόντων, του δεκαπενταμελούς και των 2 πενταμελών για αυτά τα παραπτώματα και ορίζεται η ημέρα και ώρα της .....δίκης.

Αρχίζει η συνεδρίαση, οι κατηγορούμενοι είναι έξω από την πόρτα και τους φωνάζουν, όταν έρθει η ώρα να απολογηθούν, αφού πρώτα έχουν ακούσει ό,τι κατηγορίες και άσχημα λόγια έχουν ειπωθεί για αυτούς από μέσα από τους ενόρκους (έτσι αποκαλούνται οι καθηγητές από τον γυμνασιάρχη την ώρα της ....δίκης).

Υπάρχουν και μάρτυρες κατηγορίας, όπως στην ανωτέρω περίπτωση θα μπορούσε να είναι το κοριτσάκι με την τσάντα, ή στην πιο πάνω περίπτωση η καθηγήτρια και έχει ειπωθεί κάποια φορά σε κάποιο μάρτυρα να απομακρυνθεί γρήγορα μετά την κατάθεση, για να μην του κάνουν κακό οι κατηγορούμενοι!

Αφού απολογηθεί ο κατηγορούμενος, μετά από όλα αυτά του λέει ο Γυμνασιάρχης επιτέλους " ο κατηγορούμενος μπορεί να αποδεσμευτεί" και την άλλη μέρα του ανακοινώνεται η ποινή!

Αυτή ή διαδικασία ακολουθήθηκε στην προηγούμενη αποβολή που πήρε ο Πέτρος και φυσικά μέχρι την ώρα που σας γράφω δεν έχω ενημερωθεί για κάτι σχετικό με τα παραπάνω γεγονότα, όμως το παιδί έφυγε από το σπίτι και αφού δεν έχουμε κοιμηθεί όλο το βράδυ με το φόβο ότι θα γίνει πάλι όλη η γνωστή μας πια διαδικασία και δεν θα έχει τον τρόπο να το αντιμετωπίσει και στο τέλος θα μείνει από απουσίες μέσα στον επόμενο μήνα ,οπότε θα χάσει το σχολείο και ό,τι προσπάθεια έχει κάνει μέχρι τώρα κλπ κλπ κλπ… αγχώνομαι και που τα γράφω.

Να σας επισημάνω ότι μέσα σε όλα αυτά, εγώ πρέπει να πείσω το παιδί να παρακολουθεί το μάθημα, να σημειώνει τα μαθήματα της κάθε ώρας, να συμμετέχει μέσα στην τάξη, να γυρίσει να διαβάσει συγκεντρωμένα (παίρνει και CONCERTA), να κοιμηθεί ήρεμος και να σηκωθεί το πρωί να πάει ήρεμος στο σχολείο του!

Μέχρι να σας γράψω τα παραπάνω έχει ήδη γίνει και κάτι άλλο!

Δεν προλαβαίνω τις εξελίξεις!

Πήρε πάλι ωριαία απουσία και έχει χαθεί ο έλεγχος εντελώς!

Συμβουλέψτε με, γιατί το παιδί μου ζητάει να αλλάξει σχολείο "ΧΘΕΣ" και δεν ξέρω τι να κάνω πια!

Περιμένω τώρα να μου τηλεφωνήσει ο Γυμνασιάρχης για το καινούργιο γεγονός και πραγματικά δεν ξέρω με τι τρόπο να τον αντιμετωπίσω....χωρίς δικηγόρο.

Το παιδί έβγαλε στο 1ο τρίμηνο 15,8 μετά από πολύ μεγάλο αγώνα και των δυο μας!

Με εκτίμηση,

Βιτάλη Ελπίδα

 

Ο ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΑΣ:

•     Πού είναι η επικοινωνία, η προσέγγυση και οι διαπροσωπικές σχέσεις των εκπαιδευτικών με τον μαθητή;
•     Πού υπάρχει διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση του παιδιού με διαπιστευμένες ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες;
•    Πού υπάρχει η ενθάρρυνσή του;
• Τι μέτρα λαμβάνονται στο σχολείο ώστε να νιώθουν οι μαθητές α) ασφαλείς, β) ότι τους φροντίζουν και γ) ότι αναγνωρίζεται η αξία τους;

Αντίθετα διακρίνουμε την ειρωνεία, τον αυταρχισμό, τον διασυρμό. Την τιμωρία για την τιμωρία και όχι ως παιδαγωγικό μέτρο, αφού δεν επιβάλλεται ως συγκεκριμένη προβλεπόμενη συνέπεια μιας μη αποδεκτής συμπεριφοράς για βελτίωσή της, δεδομένου ότι κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ακούσει την άποψη του παιδιού και να του εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει.

Όλο αυτό φυσικά, δεν βοηθάει στη βελτίωση της κατάστασης του παιδιού, αντίθετα του προκαλεί ζημιά. Ο μαθητής με ΔΕΠΥ αρνείται πλέον να πηγαίνει σε αυτό το σχολείο, αν και μαθησιακά είναι αρκετά καλός, με μεγάλη προσπάθεια στο σπίτι όμως και όχι στο σχολείο-εξεταστήριο-δικαστήριο.

Άρα έχουμε πλήρη αποτυχία του σχολείου και των εκπαιδευτικών στο ρόλο και στα καθήκοντά τους. Διότι  φαίνεται, να έχουν ξεχάσει τη βασική αποστολή του σχολείου που είναι η διαπαιδαγώγιση των μαθητών, η διαμόρφωση της συμπεριφοράς και της προσωπικότητας, που βέβαια αυτά δεν χτίζονται αλλά γκρεμίζονται με τους τρόπους που έχουν υιοθετήσει.

Επιπλέον για τα παιδιά με ΔΕΠΥ χρειάζεται:

•  Προστασία και ενίσχυση της αυτοεκτίμησης του παιδιού, δημιουργώντας ευκαιρίες για επιτυχία, επικοινωνώντας με ζεστασιά και αποδοχή.
•    Χρησιμοποίηση επιβραβεύσεων
•   Τιμωρίες αποφεύγονται, αλλά ήπιες τιμωρίες μπορεί να είναι αποτελεσματικές όταν χρησιμοποιούνται αραιά και όταν είναι πολύ συγκεκριμένες.

Και κλείνω, υπενθυμίζοντας στους εκπαιδευτικούς:

Επικέντρωση στην παιδαγωγική αποστολή του σχολείου.

Χτίζουμε την προσαρμοστικότητα και την αυτοεκτίμηση των μαθητών,

δουλεύοντας για μια σχολική κουλτούρα που επιτρέπει:

•         ευκαιρίες για επιτυχία
•         ανάπτυξη ικανοτήτων
•         ευκαιρίες συμμετοχικότητας
•         αίσθηση χρησιμότητας

                     Δρ. Ράνια Χιουρέα