Είμαι μητέρα παιδιού με Άσπεργκερ στην Α΄ Λυκείου. Στο δημοτικό δεν είχε προβλήμτα μάθησης, ήταν άριστη. Στο γυμνάσιο άρχισαν οι μαθησιακές δυσκολίες της. Τα πήγε όμως καλά, με τη δική μου στήριξη, μιας και είμαι φιλόλογος (αδιόριστη) που τα τελευταία 5 χρόνια έχω διαβάσει ό,τι υπάρχει για τα παιδιά με ΔΑΔ (Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές).
Στο γυμνάσιο συνάντησα εκπαιδευτικούς που δεν είχαν καμία διάθεση να δουν τα προβλήματα της μικρής. Σχεδόν όλοι δεν είχαν ακούσει για το Άσπεργκερ. Φέτος πάει σε γενικό λύκειο, με απόφαση της παιδοψυχιάτρου που την παρακολουθεί και του ΚΕΔΔΥ. Δυστυχώς και εδώ κανένας καθηγητής δεν γνώριζε κάτι για το Άσπεργκερ. (Το σχολείο είναι μεγάλο με 40 καθηγητές). Οι μαθησιακές δυσκολίες φάνηκαν αρκετά στο λύκειο, ειδικά στα μαθηματικά και την φυσική.
Το πιο εύκολο για τους καθηγητές ήταν να μου πουν να πάω το παιδί σε ειδικό σχολείο, ή να μη το στείλω καθόλου στο λύκειο, αφού δεν είναι υποχρεωτικό. Κανείς δεν θέλει να βοηθήσει.
Το παιδί έχει απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις, όμως όλα τα τεστ μέχρι τώρα τα έγραψε χωρίς καμιά παραπάνω βοήθεια από τους εκπαιδευτικούς. Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι καθηγητές δεν θέλουν στα σχολεία τους μαθητές με κάποια προβλήματα. Δεν υπάρχει ευαισθησία από μέρος τους. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ήταν δικό τους παιδί... αν ήταν στη θέση όλων αυτών των γονιών που κάνουν αγώνα για ένα καλύτερο αύριο;
Το παιδί μου, φυσικά, δε θέλει να πάει σχολείο. Την έχουν αποθαρρύνει, και πηγαίνει σχεδόν κλαίγοντας. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί τη στέλνω σχολείο. Όμως, αν ένα παιδί με Άσπεργκερ απομονωθεί εντελώς από τους συνομηλίκους του, ποια θα είναι η εξέλιξη;....
Ευχαριστώ που μοιράστηκα τα προβλήματά μου μαζί σας

—

Δέσποινα