Διαχείριση προβλημάτων συμπεριφοράς
στη Β/βάθμια Εκπαίδευση

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Όταν έχουμε μια ακραία κατάσταση με έναν μαθητή που έχει ξεφύγει από κάθε λογικό πλαίσιο, όπου η επίπληξη, η ενημέρωση γονέων, η ωριαία αποβολή, η ημερήσια ή διήμερη αποβολή, κλπ όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά μοιάζουν αστεία, τι μπορεί να κάνει το σχολείο;

Παράδειγμα: Μαθητής βρίζει τον καθηγητή του μέσα στην τάξη με μεγάλη χυδαιότητα. Στη συνέχεια, επιχειρεί να δείρει τον διευθυντή και να τα σπάσει όλα μέσα στο γραφείο του. Βάζει φωτιά στην κουρτίνα μέσα στο μάθημα, φωνάζοντας ότι όλοι εδώ θα καούμε μαζί, προκαλώντας τον πανικό στους συμμαθητές του, αλλά και στους καθηγητές.

Ο μαθητής λέει ότι δεν τον νοιάζει καθόλου αν θα μείνει στην ίδια τάξη και ότι έχει το σχολείο και όλους τους καθηγητές γραμμένους και ότι θα κάνει ό,τι του γουστάρει.

Οι γονείς (χωρισμένοι) λαμβάνουν γνώση της κατάστασης και αδιαφορούν λέγοντας ότι το γνωρίζουν, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ή δεν θέλουν να έχουν ανάμιξη, πετώντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλον να λύσει το πρόβλημα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Ο συγκεκριμένος μαθητής δείχνει να έχει συμβιβαστεί με την απόλυτη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα και στο σπίτι αδιαφορούν για αυτόν. Τεχνικές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν: Αφενός, να μην τον εκνευρίζουμε ιδιαίτερα.

Να μην τον επιπλήττουμε με πολύ αυστηρό τρόπο, ιδίως μπροστά στους συμμαθητές του. Να τον ενθαρρύνουμε και να τον επιβραβεύουμε για την παραμικρή κάπως σωστή απάντηση που θα δώσει σε κάτι που ρωτάμε.

Αφετέρου, να του δώσουμε έστω και ένα μικρό κίνητρο να ασχοληθεί με κάτι απλό την ώρα του μαθήματος. Κάτι σχετικό με το μάθημα ή έστω και άσχετο, αλλά να είναι μια απλή ευχάριστη εργασία για αυτόν και φυσικά να τον επιβραβεύσουμε αν το εκτελέσει σωστά (δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι και ολόσωστο).

Ένας μαθητής δεν κάνει "φασαρία" αλλά "διαμαρτυρία". Γιατί η φασαρία είναι ουσιαστικά διαμαρτυρία, επειδή η ώρα του μαθήματος τού φαίνεται ανιαρή, το σχολείο βαρετό, δεν βρίσκει κάποιο νόημα και αντιδρά έτσι.

Οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι πολίτες. Έχουν ένα 7ωρο στο σχολείο γεμάτο μαθήματα, πηγαίνουν σπίτι να φάνε και τα απογεύματα αρχίζει άλλο ένα 5ωρο-6ωρο στα φροντιστήρια μέχρι το βράδυ.

Εδώ είναι που θα πρέπει να εστιάσουμε. Τα παιδιά κάνουν "διαμαρτυρία" και όχι φασαρία, πολλές φορές όχι γιατί είναι το θέμα προσωπικό με έναν καθηγητή-καθηγήτρια, επειδή έχουν κάτι μαζί του. Τα έχουν γενικά με την κατάσταση. Αν το σκεφτούμε, θα λέγαμε ότι και λίγα είναι αυτά που κάνουν τα παιδιά στο σχολείο!

Το ωρολόγιο πρόγραμμα αντί για 5 ώρες Μαθηματικά εβδομαδιαίως ή 5 ώρες Αρχαία και διάφορα μαθήματα «βαρύτητας», θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει και Δραστηριότητες, όπως θεατρική ομάδα, χορωδία, μουσικό συγκρότημα, αθλητικές ομάδες, σκάκι, ζωγραφική, διακοσμητική κλπ. Να "σπάει" η μονοτονία και το κουραστικό πρόγραμμα και να μπορέσουν ενδεχομένως να αναδειχθούν κλίσεις και ταλέντα των παιδιών.

Με λίγα λόγια αν ένας μαθητής έρχεται με όρεξη στο σχολείο, γιατί ξέρει ότι κάποιες ώρες από τις 7 θα τις περάσει δημιουργικά, τότε το σχολείο θα αποκτήσει νόημα για αυτόν. Κατ' επέκταση, δεν θα έχει λόγο να κάνει φασαρία και να δημιουργεί προβλήματα.

Η ειρωνία είναι ότι και η ίδια η νομοθεσία το προβλέπει αυτό: σε περίπτωση που ένας μαθητής κάνει φασαρία τον απομακρύνουμε από την αίθουσα και κάποιος άλλος καθηγητής ή διευθυντής φροντίζει να τον απασχολήσει με κάτι δημιουργικό για αυτόν!!

Στην εκπομπή "Η δυστυχία να είσαι μαθητής" του Παύλου Τσίμα στο mega (Youtube) δείχνει ένα σχολείο του εξωτερικού, όπου ο μαθητής έχει 1η ώρα χορό, 2η ώρα κινηματογράφο και λέει ότι αποφάσισε ο μαθητής να μην πάρει Μαθηματικά το 1ο τετράμηνο και να τα πάρει το 2ο για να μην φορτωθεί πολύ το πρόγραμμά του!!
Ο κάθε μαθητής δηλ. φτιάχνει το πρόγραμμά του. Υπάρχει ευελιξία.

Αυτά κυρίως κρύβονται πίσω από την όποια προβληματική συμπεριφορά παρατηρούμε καθημερινά.
Γιατί όσα προβλήματα ή τραύματα και αν έχει ένα παιδί από το σπίτι του, αν στο σχολείο έβρισκε έναν ενδιαφέροντα κόσμο για αυτό, τότε θα είχε και άλλη στάση.