Είμαι μητέρα ενός 10χρονου αγοριού που εμφάνιζε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του υπερκινητικότητα και πλήξη για τα παιχνίδια του.

Στο νηπιαγωγείο μας συμβούλεψαν να συμβουλευτούμε σε ψυχολόγο. Έτσι και πράξαμε. Επισκεφτήκαμε 4 ψυχολόγους, οι οποίοι με μια φωνή είπαν "ΔΕΠΥ". Η τελευταία δε ψυχολόγος μας προέτρεψε να δώσουμε θεραπευτική αγωγή στο παιδί.

Τότε ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο "ΔΕΠΥ" είναι η σύγχρονη ασθένεια των μοντέρνων και η καραμέλα των "απασχολημένων-αδιάφορων" γονιών.

Έτσι, τους παράτησα ΟΛΟΥΣ και άρχισα να ασχολούμαι πραγματικά με τον γιό μου, ο οποίος σήμερα έχει ανθίσει και είναι από τους καλύτερους μαθητές στην τάξη του.

Μήπως πρέπει να μας προβληματίσει το εάν όσοι πάσχουν από "ΔΕΠΥ" είναι προσωπικότητες που αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία, γεμάτες από συναισθηματικά κενά, πράγμα που τους εμποδίζει ν' ανταποκριθούν στις ανάγκες τους;