«Άσε με να μπω στον κόσμο σου, εκεί που απλώνεται το απόλυτο σκοτάδι, για να νιώσω, έστω για μια στιγμή, πώς είναι η ζωή σου χωρίς φως, δίχως εικόνες και χρώματα».

Για όλους εμάς, τους «ακέραιους», που βλέπουμε κι ακούμε, ίσως ένα μικρό διάλειμμα, ένα τόλμημα, μια δικιά μας συνειδητή προσπάθεια, να νιώσουμε την αδυναμία του άλλου, έστω ίσως για ένα λεπτό …μας δίδασκε πολλά. Μας έκανε για πάντα πιο ανθρώπινους!

Τρομάζουμε, όταν απλώνεται το σκοτάδι. Φοβόμαστε τις σκιές. Αγανακτούμε, όταν θέλουμε να δούμε και δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός. Μεγαλώνουμε την ένταση του ήχου, για ν’ ακούσουμε τέλεια την μουσική. Εντείνομαι την προσοχή μας, για ν’ αποτυπώσουμε το διάλογο. Τεντώνουμε τ’ αυτιά μας, γιανα μην χάσουμε τις λεπτομέρειες της αφήγησης.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.